(Mümin kardeşinin yanında suratı asık durana, melekler lanet eder.) [Hatib]

Peygamber efendimiz kahkaha ile gülmezdi. Fakat herkese güler yüz gösterir, tebessüm ederdi…

************************

Dün aynaya bakıyorum,göz kenarlarımda kaz ayakları,yanaklarımda belirginleşmeye başlayan çizgiler…

Mimik hareketleri yapıyorum.Çizgilerin gülümseyince ortaya çıktığını farkediyorum.Gülümsemezsem çizgiler kayboluyor…

“Hangisi güzel?” diyorum kendi kendime, “Gülümseyen kırışık bir yüz mü?
Yoksa çizgisiz donuk bir yüz mü?”

Hiç yakıştıramadım kendime somurtmayı… Ne kadar çirkin oldum…

Ama hep böyle gülümsemeye devam edersem,bir kaç yıl içinde bu çizgiler derinleşmeye başlayacak…

“Ho hoo!” diye gülemem ki ben! Ya da olamam ki buz gibi…

Gözlerimi işin içine katmadan gülmeyi beceremedim…

Gülümseme ve kırışıklıkların ayrılmaz olduğunu farkettim.

Biri gidince öteki de peşinden gidiyor. Biri gelince,diğeri arkasından…

Başka bir gözle baktım aynadaki “ben”e,

Gülünce ne hoş oluyor,çizgiler bile…

“Ayırma” diyorlar “bizi birbirimizden”, “Ya hep ya hiç” diyorlar…

Karar verdim: Ömrüm oldukça Allah’ın izniyle gülümsemeye…

Derinleşse de, çizgilerimi sevmeye karar verdim…

Cahide Sultan