İstenmeyen Bebekten Anneye Mektup

İstenmeyen Bebekten Anneye Mektup (Kardeş Kalem‘den)

Anneciğim,

Henüz göremedim seni, ancak sesinden tanıyorum. Öyle merak ediyorum ki seni. Sesindeki sevecenliği duydukça; ‘’Ben doğunca beni de çok sever annem’’ diye düşünüyor, mutlu oluyorum. Abilerime, ablama tatlı tatlı konuşuyorsun ya, geceni gündüzüne katıp fedakârlıklar yapıyorsun ya, daha seni görmeden bağlıyorsun beni kendine.

Bazen duyduğum sesler artıyor, kimi tanıdık kimi yabancı sesler bir oluyorlar ve benim konumu açıyorlar, sorular soruyorlar sana. Sen de: ‘’Kazayla oldu’’ diyor, susuyorsun. Sonraları mahcup konuşuyorsun, mahzunlaşıyorsun. Gittikçe kesiliyor neşeli konuşmaların. Kaza ne demek anneciğim? Ben kazaysam kaza da iyi bir şeydir değil mi anne?

Duyduğum öbür sesler, kimi zaman akrabalara kimi zaman konu komşuya ait sesler, neden sana günah işlemişsin, ayıp bir şey yapmışsın gibi tavırlar takınıyor; kimi zaman sert konuşup sorguya çekiyor, kimi zamansa dalga geçiyorlar anneciğim? Hem böyle özel şeyleri konuşmak ayıp değil mi anneciğim?

En çok duyduğum cümlelerden biri ‘’Elalem ne der?’’ oluyor. Elalem kim anneciğim? O hiç sevmez mi bebekleri? Peki ya anneannem? Sana kızdığı gibi bana da kızar mı ben doğunca, sırf 4. olduğum için? Dördüncü bebek olmak pis bir şey mi annecğim? Ondan mı gülüştü komşu teyzeler sana?

Ya babam? O neden hep: ‘Bir de ona bakamayız’ diyor? Allah’ın kendisine verdiği rızkı benimle niye paylaşmak istemiyor?Yoksa ben çok mu kötü bir bebeğim anneciğim? Neden daha hiç tanışamadan, daha doğmadan kimse istemiyor beni?

Biliyor musun anneciğim, biz doğmamış bebeklerin en büyük korkularından biri de ‘’aldırmaya gitme’’dir. Bebekleri, birçok kişinin dualarının süsü olan bebekleri kocaman sivri şeylerle parçalıyorlarmış, küçücük kollarını miniminnacık bedenlerinden ayırıyorlarmış, acımasızca öldürüyorlarmış orada. Hayali bile çok ama çok korkunç anneciğim. İnsanlar ölüm haberlerini, katilleri hiç sevmiyorlar, onları televizyonda bile görseler çok kızıyorlar, ‘’Asacaksın şöylelerini!’’ diyorlar. Ortada hiçbir sağlık tehlikesi yokken senin ve benim için, sırf 4.yüm diye, elalemin lafı uğruna, geçinemeyiz korkusuyla benim öldürülmem de katillik olur mu anneciğim? Ama anneler babalar katil olmaz ki, onlar çook sever çocuklarını. Ben hep korktukça ‘’Benim annem babam beni assla oraya götürmez ki, onların sevgisi ablama da ağabeylerime de yeter, bana bile yeter.’’ diyorum. Çünkü kocamandır anne babaların kalbi, bütün çocuklarına yeter sevgileri.Öyle tabii ki. Öyle işte! Değil mi anne?

Bazen ağlama seslerini duyuyorum hıçkırıklarınla birlikte, öyle üzülüyorum ki…  ‘’Allah ım ne olur güç ver anneme, sabretsin tüm şeytani seslere, doğup görebileyim onu, aldırmaya götürmesin beni.’’ diyorum. Nolursun sabret anneciğim, sabır ve namaz ile Rabbimizden yardım iste. Bak ben bi doğayım sabırla birlikte hediye edecek Rabbim sana beni, rızkımla da birlikte doğacağım. Sonra, mis kokumu içine çektikçe sabrın genişleyecek. Seni kızdırsam, yorsam bile bir mahzun bakışımla,bir öpücüğümle yenilenecek sabrın, hafifleyecek inşaAllah yükün.  İstersen kırkında ol ister daha büyük, alayla gülüşenleri gözünün önüne getirip duran şeytana inat; sen annelikten daha güzel süsün olmayacağını hatırla. Minicik elimle parmağını kavrayacağımı, sıkı sıkı tutacağımı getir gözünün önüne. Eğer iyilikler güzellikler öğretirsen; Rabbimin dosdoğru yolunu gösterip belletirsen bana; ölüm sonrasına yapılacak  en kârlı yatırım olacağımı hatırla. Sen öldükten sonra bile yaptığım, yapacağım iyiliklerden, evlatlarıma öğrettiklerimden senin de nasibine nurlar düşeceğini, rahmet geleceğini hatırla. Ve hatırla, hatırlat annem Rabbimin ayetlerini. ‘’Senin hayatın senin kararın!’’ çığlıklarını duymaktan, unuttu insanlar işin doğrusunu.

“Geçim korkusuyla çocuklarınızı öldürmeyin. Biz, onların da sizin de rızkınızı veririz. Onları öldürmek gerçekten büyük bir suçtur.” (İsrâ, 17/31); ayeti yankılansın kulaklarında.

“Bilgisizlikleri yüzünden beyinsizce çocuklarını öldürenler ve Allah’ın kendilerine verdiği rızkı, Allah’a iftira ederek (kadınlara) haram kılanlar, muhakkak ki ziyana uğramışlardır. Onlar gerçekten sapmışlardır. Ve doğru yolu bulacak da değillerdir” (En’am, 6/140). Kork doğru yolu bir kaybedip bir daha bulamamaktan.

 

“De ki: ‘Gelin size Rabbinizin haram kıldıklarını okuyayım: Allah’a hiçbir şeyi ortak koşmayın. Ana-babaya iyilik yapın. Fakirlikten dolayı çocuklarınızı öldürmeyin; sizi de onları da biz rızıklandırırız. Hayâsızlıkların açığına da gizlisine de yaklaşmayın. Haklı olmanız müstesna Allah’ın öldürülmesini haram kıldığı cana kıymayın. Allah, aklınızı kullanasınız diye size bunları emretti.” (Enam, 6/151)

‘’Ben aklımı kullanıp Rabbimin emrine uymayı seçiyorum’’ de, ilan et korkusuzca Allah a teslim oluşunu. Önce kendine, kendi kalbine.

Benim hayatım senin isyan kararınla son bulmasın annem… Doğup seninle göz göze gelebilmek, kucağında uyuyabilmek, bağrına basılabilmek, mümince yetiştirilebilmek duasıyla…

Kardeş Kalem