Biliyorum seni bazen ne kadar çok üzdüğümü.Yaramazlık yapıyorum,etrafı karıştırıyorum,oynarken örtüleri bozuyorum ama inan bana anne bunları seni üzmek için yapmıyorum.İçimde öyle büyük bir enerji ve merak duygusu var ki;sanki böyle davranmaya mecbur kalıyorum.Sen benim akıllı olmamı,hiç bir şeye karışmamamı istiyorsun,”oyuncaklarınla oyna” diyorsun.Olmuyor anne,araştırmazsam öğrenemem,yanlış yapmazsam doğruyu bulamam.LÜTFEN BENİ ANLA ANNE!

Benim ne kadar yalnız olduğumu sen de biliyorsun.ilgiye sevgiye,desteklenmeye ihtiyacım var.Gün içinde çoğu zaman meşgulsün.Ev işi yapıyorsun,telefonda konuşuyorsun,komşu teyzeye gidiyorsun ,ya da o sana geliyor.Sana ne zaman bir şey soracak olsam veya anlatmak istediklerim varsa, bana “daha sonra konuşuruz” diyorsun.Farkında mısın? daha sonralar hiç gelmiyor.Senin benimle konuşmanı ve beni dinlemeni istiyorum.İşte o zaman kendimi ifade etmeyi öğrenebilirim.LÜTFEN BENİ DİNLE ANNE!

Hatırlıyor musun?geçen gün oturma odasındaki duvara resim yaptım diye bana nasıl vurmuştun.Canım çok acıdı anne!Oysa ki ben senin ve benim resimlerimizi yapıp seni mutlu etmeyi düşünmüştüm.O kadar öfkelendin ki, gerçekten çok korkunç görünüyordun.Elini ,vurmak için öfkeyle bana kaldırdığında,masallarda ki devler geldi aklıma.Elleri kocaman olan devler.Senin de ellerini o devinkine benzettim.Karşımda masallar diyarından gelen bir dev duruyordu sanki.Hele bana vurduğunda canımın nası acıdığını anlatamam sana.Düşünsene senin iki katın büyüklüğünde ki bir devin sana vurduğunu.Canın acırdı değil mi?Neler yapabileceğimi görmen,yeteneklerimi keşfedebilmen için yanlışlarımı sabırla düzeltip,bana doğruyu göstermelisin.Canımı acıtarak güzel bir insan olmamı bekleyemezsin.Bu benim sana olan öfkemi artırıp,sana duyduğum saygıyı azaltır.

Bunun için LÜTFEN BANA VURMA ANNE!
Unutmayın! “BEYİN ACININ FOTOĞRAFINI ÇEKER…!”
Cahide Sultan