Ebu Hüreyre’nin (ra) Rasûlullah’ı (s.a) şöyle buyururken İşittiği rivayet edilmektedir: “Dikkat edin, dünya ve içindeki şeyler mel’undur. Allah’ı zikretmek ve ona vesile olan şeyler ile öğretici ve ögrenici olmak müstesnadır”, (Tirmizî rivayet etmiş, hadis hasen demîştir)

Bir eve konuk olduğumda ilk önce beni buyur ettikleri oda veya salonun nasıl döşendiği dikkatimi celb eder. Çok sade, şöyle basit yollu kanepeleri olan evleri nadir görür olduk. Sevdiğim bir kardeşimin salonu onu ilk tanıdığımda 3 tarafı minderlerle döşenmiş, bir tarafı da kocaman bir kitaplık olan genişçe bir salondu. Salonun orta kısmı oldukça geniş ve ferah görünüyordu.

Yıllar sonra yeni evine taşındığı zaman ziyaret etme imkanım oldu. Yine büyük bir salonu vardı evinin, ama bu kez minderlerin yerini yeni mobilyalar, o sade kitaplığın yerini de daha gösterişli bir kitaplık almıştı. Ortada kocaman bir sehpa, kenarda 12 kişilik bir masa ve yanında sandalyeler… Köşe bucak her yer mobilyaydı…İçim sıkıldı, ruhum daraldı…

Böyle evlere gittiğim zaman en çok, orada  cemaatle nasıl namaz kılınacağını düşünürüm. Bir halıyı masa ve sandalyeler, diğer halıyı orta sehpası kaplamış oluyor. Ya Hu! bu tahta parçaları benden daha mı değerli ki, evin en güzel yerleri onlara tahsis ediliyor? O köşede duran saçma sapan cam raflı hiç bir işe yaramayan, dolaplık bile yapamayan zerzevatların mantığı ne? Batının bâtıl adetlerini nasıl da içselleştirmişiz!

Bu evlerde iki sıra seccade serilip cemaat olunabilir mi? Yoksa bu evlerde çoluk çocuk, hısım akraba bir araya geldiğinde hiç mi cemaat olunmaz? Olunursa nasıl yer bulunur da namaz kılınır?

Eşyaya köle olan bir toplum haline geldik. Artık evlerin çoğu cemaat olup namaz kılmaya uygun değil. Hele duvarları süsleyen boy boy  çocuk veya vefat eden hısım akraba resimlerinden eve giresiniz bile gelmiyor.

Maddi durumunuz iyi olduğu halde, idare edebildiğiniz için yenisini almadığınız eşyalar bazılarının gözüne fena batar. Adınız peşinen cimriye çıkar. Vah ki ne vah!!

Bizi mutlu eden unsurları bir daha gözden geçirelim. Bilelim ki dünyalık olan hiç bir mutluluk kalıcı değil. Bizi mutlu edeceğini sandığımız gereksiz eşyalar bir gün sırtımızda koca bir yük olabiliyor.

Evin babasının imam, çocuklardan birinin müezzin olduğu, en küçüğün büyüklerine bakarak namazı öğrendiği bir görüntü, ruhumu coşturan yegane manzaralardandır.

Şimdi evinize dönüp yeniden bakın. Salonunuzda şöyle on kişi cemaat olup namaz kılabilir mi? Cevabınız “hayır” ise, evinizden atılacak gereksiz çok eşya var demektir…

Cahide Sultan